Ο διαβήτης τύπου 2 (ΣΔτ2) είναι μια χρόνια νόσος που εμφανίζεται:
- όταν το πάγκρεας δεν παράγει την απαιτούμενη ποσότητα ινσουλίνης ή
- ο ίδιος ο οργανισμός δε μπορεί να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά την ινσουλίνη που παράγει.
Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα.
Πολλοί ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 έχουν συνυπάρχουσες ασθένειες, όπως καρδιακή νόσο και υπέρταση (υψηλή αρτηριακή πίεση) ή δυσλιπιδαιμία (μη φυσιολογικούς τύπους ή επίπεδα λιπιδίων, όπως υψηλά τριγλυκερίδια, χαμηλή HDL χοληστερόλη και αυξημένη LDL χοληστερόλη).
Ο διαβήτης τύπου 2 αφορά στο 90-95% του συνόλου του διαβητικού πληθυσμού παγκοσμίως. Αναφέρεται συχνά ως «Διαβήτης των ενηλίκων», γιατί αφορά σε άτομα με αντίσταση στην ινσουλίνη αλλά και με μια σχετική ανεπάρκειά της.
Επειδή λοιπόν, στους ανθρώπους αυτούς η ινσουλίνη δε λείπει εντελώς, απλώς δεν είναι τόση όση χρειάζονται, αρκετοί από αυτούς μπορεί να μην χρειαστούν ποτέ ινσουλινοθεραπεία και άλλοι να καθυστερήσουν πολύ.
Τα συμπτώματα δε διαφέρουν από αυτά του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, αλλά δεν είναι τόσο οξεία. Αποτέλεσμα η διάγνωση να επέρχεται αρκετά αργότερα από την εμφάνισή τους.
Συμπτωματολογία του ΣΔτ2
Τα ακόλουθα μπορεί να αποτελούν συμπτώματα του Διαβήτη τύπου 2:
- Τομές και μώλωπες που αργούν να επουλωθούν
- Αιμωδίες στα χέρια ή στα πόδια
- Θαμπή όραση
- Κόπωση
- Ξηρότητα και κνησμός δέρματος (φαγούρα)
- Υποτροπιάζουσες ή συχνές λοιμώξεις, όπως λοιμώξεις του δέρματος, των ούλων και της ουροδόχου κύστης
- Ευερεθιστότητα
- Αυξημένη δίψα, πείνα και διούρηση.
Επιπολασμός
Υπολογίζεται πως 415 εκ. άνθρωποι πάσχουν από Διαβήτη παγκοσμίως, με το 90-95% να αφορά σε διαβήτη τύπου 2.
Πολλοί είναι οι λόγοι που συμβάλλουν στο συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό εμφάνισής του. Η καθιστική ζωή, οι διατροφικές συνήθειες που αλλάζουν, αλλά και η γενικότερη αλλαγή κουλτούρας στους λαούς, που σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από τη διαβίωση σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Ο Διαβήτης τύπου 2 αναπτύσσεται συνήθως μετά τα 40 αλλά έχει αναφερθεί αύξηση των περιπτώσεων Διαβήτη τύπου 2 στα παιδιά, ακόμη και από την ηλικία των 4 ετών, καθώς και στους εφήβους.
Παρότι οι ορμόνες στην εφηβεία συνδέονται με μικρές αυξήσεις της ινσουλινοαντοχής, οι κυριότεροι παράγοντες που συμβάλλουν στην αυξημένη επίπτωση Διαβήτη στους νέους είναι η παχυσαρκία και ο καθιστικός τρόπος ζωής.
Τα κριτήρια για την διάγνωση του διαβήτη σύμφωνα με τις τελευταίες οδηγίες της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας είναι:
- Γλυκόζη πλάσματος νηστείας ≥ 126 mg/dl
- Κλασικά συμπτώματα υπεργλυκαιμίας (πολυουρία, πολυδιψία και ανεξήγητη απώλεια βάρους) με τιμή τυχαίας μέτρησης σακχάρου ≥ 200 mg/dl
- Τιμή σακχάρου πλάσματος στις 2 ώρες ≥ 200 mg/dl κατά τη δοκιμασία ανοχής γλυκόζης
Αν με αυτά τα κριτήρια ένα άτομο δεν έχει διαβήτη, το σακχαρό του όμως είναι παραπάνω απ’ ότι θεωρείται φυσιολογικό, τότε το άτομο αυτό έχει Προδιαβήτη.
Τα κριτήρια για τη διάγνωση του προδιαβήτη είναι:
- Διαταραχή γλυκόζης νηστείας (IFG-impaired fasting glucose): τιμές σακχάρου νηστείας πλάσματος 100-125 mg/dl
- Διαταραχή ανοχής γλυκόζης (IGT-impaired glucose tolerance): τιμή σακχάρου πλάσματος στις 2 ώρες 140-199 mg/dl κατά τη δοκιμασία ανοχής γλυκόζης
Αξίζει να τονιστεί ότι η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1C) δεν είναι απαραίτητη για τη διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη, είναι όμως πολύ απαραίτητη για την παρακολούθηση ενός διαβητικού.
Αξίζει τέλος να τονίσουμε ότι σήμερα με τα μέσα που διαθέτουμε ο Διαβήτης μπορεί να αντιμετωπιστεί και ότι οι επιπλοκές του μπορεί να προληφθούν ή και να καθυστερήσουν, αρκεί με την θεραπεία να πραγματοποιούνται οι θεραπευτικοί στόχοι σύμφωνα με τις τελευταίες οδηγίες της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας.